tag:blogger.com,1999:blog-79648475781068690222024-02-08T06:46:46.293-08:00nastasyafillipovnaNastasya Filippovnahttp://www.blogger.com/profile/08286482779452403107noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-7964847578106869022.post-34225217621326405552018-01-27T07:15:00.001-08:002018-01-27T22:04:18.407-08:0018 Ιανουαρίου - Είμαι σημαντική<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Σήμερα έγινε αυτό για το οποίο έλεγε η μαντάμ Μαρίνα. Η Μπριγκίττε είπε ότι η
πριγκίπισσα πιστεύει ότι μόνο η δική της δουλειά είναι σημαντική. Πράγματι
έχω περάσει στον υπόλοιπο κόσμο ότι πιστεύω ότι η δουλειά μου είναι
σημαντική. Βέβαια, το σχόλιο της κρύβει και ένα πικρόχολο σχόλιο
εγωισμού, αλλά να σου πω δεν με νοιάζει. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Καταλαβαίνεις ότι για να
καταλάβει ο άλλος ότι η δουλειά μου είναι σημαντική, σημαίνει ότι εγώ
πιστεύω ότι η δική μου δουλειά είναι σημαντική; Ξέρεις εγώ πίστευα ότι
όλα καλά, ουδείς αναντικατάστατος και όλοι οι άνθρωποι αξίζουν βάσει των
παγκόσμιων δικαιωμάτων του ΟΗΕ και ισότητα και ισοτιμία. Ότι όλοι αξίζουν το ίδιο. Αξίζουν όμως όλοι το ίδιο άραγε στον εργασιακό τομέα θ συγκεκριμένα; Εγώ δουλεύω, βάζω τα δυνατά μου και υπερβάλλω συχνά εαυτό, δίνω όλο μου το είναι. Και πιστεύω
ότι για αυτό το λόγο η δουλειά μου είναι σημαντική. Βάζω όλες αυτές
τις ιδιότητες. Το κάνουν όλοι οι συνάδελφοι αυτό. Όχι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Επειδή το πιστεύω αυτό, διεκδικώ το καλύτερο για τον εαυτό μου και δεν είναι όλα, δε βαριέσαι και να πάει το παλιάμπελο. Εγώ
έχω να δώσω πολλά. Αφού το πιστεύω αυτό, θα το περάσω και στους άλλους.
Το τι πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου, καθορίζει και τη συμπεριφορά των
άλλων. Έχεις δει γεράκια; Τη δύναμη και την υπεροχή τους. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Βέβαια το διεκδικώ για τον εαυτό μου, με φέρνει σε αντιπαράθεση με τους γύρω μου. Έτσι είναι στο κεφάλι μου. Πιστεύω ότι αν είμαι το καλό κορίτσι, θα με
αγαπάνε. Θέλω και εγώ όμως να ανακαλύψω ποια είμαι πραγματικά. Και στο κάτω κάτω είδα κανέναν με με μισεί τώρα που διεκδικώ και εγώ;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Και τα πικρόχολα σχόλια; Δεν μου αρέσουν. Με ενδιαφέρει
πράγματι η γνώμη των άλλων; Να σου πω, καθόλου. Γιατί; Ας με αγαπάν και ας είναι με συνηθίσουν αντιδραστική. Γιατί με
ενδιαφέρει να με αγαπάν; Γιατί να είμαι αποδεκτή; Αφού εγώ με αγαπώ,
κάνοντας αυτά που θέλω. Δεν συνθλίβω τις ανάγκες μου, ικανοποιώντας τους
άλλους. Με αγαπώ και με σέβομαι. Και όποιος με ακολουθεί. Μπορούμε να
είμαστε όλοι φίλοι; Αφού υπάρχει αντιζηλία. Ας με αγαπήσουν για αυτό που είμαι. Αλαζονική γιατί ικανοποιώ τις ανάγκες μου. Γιατί και οι
δικές μου ανάγκες έχουν προτεραιότητα. Και ας το πουν μπροστά μου για να
είμαι δίκαιη. </span></div>
<div class="adL">
<br /></div>
</div>
Nastasya Filippovnahttp://www.blogger.com/profile/08286482779452403107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7964847578106869022.post-81513360127698252492018-01-27T06:52:00.000-08:002018-01-27T22:03:41.132-08:007 Ιανουαρίου - Στόχοι: 2018<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ένας είναι ο μεγαλύτερος μου στόχος για αυτό το έτος. Να μην έχω υπερένταση. Ή αλλιώς με θετική διατύπωση, να μοιράζω την ενέργεια μου καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας. </span></div>
Nastasya Filippovnahttp://www.blogger.com/profile/08286482779452403107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7964847578106869022.post-24537378540883052612018-01-27T06:48:00.002-08:002018-01-27T22:03:32.791-08:006 Ιανουαρίου - Το σωσίβιο της καθημερινότητας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Ξέρεις όταν μένεις μόνος και είσαι αντιμέτωπος με τις σκέψεις σου και τον εαυτό σου; όταν είσαι μόνος και χαλαρός. Ξέρεις η καθημερινότητα και καλύτερα η ρουτίνα φέρνει ένα πέπλο προστασίας σε όλες τις ανασφάλειες και τις ανησυχίες σου. Δεν χρειάζεται ούτε να πολυσκεφτείς, ούτε να προβληματιστείς. Comfortably numb. Κάνεις αυτά που έχεις συνηθίσει, αυτά που γνωρίζεις, ζεις την πεπατημένη και αισθάνεσαι ασφάλεια. Πρωτόγονη ανάγκη η ασφάλεια μας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Αυτή η ρουτίνα, η ώρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι, πόσα λεπτά μπορείς να χουζουρέψεις, η πρώτη σου κίνηση, το πώς ανακατεύεις τον καφέ, πόση ώρα θα σου πάρει να ντυθείς, ο ίσιος δρόμος που ακολουθείς για τη δουλειά, η ίδια καλημέρα που λες στους συναδέλφους, η καρέκλα σου, ο τόνος της φωνής σου καθώς εξυπηρετείς, η ώρα που σχολάς, το ίδιο πιάτο που τρως κάθε μέρα, το ίδιο συναίσθημα στο τέλος της εργασιακής σου μέρας, οι ίδιες κινήσεις που κάνεις προτού κοιμηθείς, το καθιερωμένο τηλέφωνο με τους δικούς σου ανθρώπους, όλα αυτά που περιγράφω και κάποτε τα χαρακτήριζα πώς η νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου μπορεί και να μεταφερθεί και στην προσωπική σου ζωή, όλα αυτά τα "συνηθισμένα" λοιπόν, σήμερα τα χαρακτηρίζω σωσίβιο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Σήμερα, λοιπό, που έχω διακοπές και δεν είμαι συνηθισμένη στις διακοπές, έχω έρθει αντιμέτωπη με το χρόνο, δεν με απασχολεί πλέον η σκέψη "τι έχω να κάνω". Η ασφάλεια της ρουτίνας, η ανία της ρουτίνας έχει αντικατασταθεί από μία απροσδιόριστη ανησυχία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Φανταστικό τι σου κάνει ο πολιτισμός μας. Οι αργίες σου δίνουν χώρο και χρόνο να μείνεις με τον αυτό σου. Και αυτό σε φοβίζει. Η ρουτίνα με κάνει να κρύβω όλες μου τις ανησυχίες κάτω από το χαλί. Και τώρα; Τώρα τις είδα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Και όπως συνήθως θέλω να τις αποφύγω. Οι φοβίες είναι οι σκέψεις μου και οι σκέψεις μου είναι μη ρεαλιστικές. βασίζονται σε μη ραλιστικές πεποιθήσεις και το ξέρω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Να έρθω σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό μου, να εντοπίσω τις ανάγκες μου και να τις ικανοποιήσω. Οι διακοπές είναι δώρο. Δώρο για να έχει ησυχία και να με βρώ. Να με βρω και να μη φοβηθώ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
Nastasya Filippovnahttp://www.blogger.com/profile/08286482779452403107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7964847578106869022.post-38739459073302516962018-01-27T05:51:00.002-08:002018-01-29T04:01:44.332-08:004 Ιανουαρίου - Ο πρίγκηπάς μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
4 Ιανουαρίου στην Αγία Πετρούπολη.<br />
<div style="text-align: justify;">
Μαζί με το πρίγκηπά της, πάντα. Στο σπίτι του,
δίπλα διπλά, πλάι στο τζάκι. Είναι από εκείνες τις ημέρες που
δεν θες να είναι. Βροχερή και μουντή. Με λάσπες και στριμωγμένους
ανθρώπους στους δρόμους. Με καροτσάκια με ψώνια στους δρόμος που
ανησυχείς μην σου λερώσουν τα ρούχα. Γιατί δεν κοιτάει τα πρόσωπα
τους, να δει αν είναι χαμογελαστά η σκυθρωπά, αν αναζητούν συντροφιά ή
ονειρεύονται και την νοιάζει για τα λασπωμένα της μπατζάκια. Πηγαίνοντας
να πάρει καφέ, πέρασε μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο με σιροπιαστά,
μικρές μπουκίτσες γλύκας και έπειτα πήγε στην καφετέρια. Βγαίνοντας,
έγραφε ένα σήμα see you tomorrow. Κόλπο διαφημιστικό σκέφτηκε.<br />
Είναι ήρεμη.
Το βράδυ είδε εφιάλτες και σφίχτηκε. Είδε πώς πέθανε και ότι δεν
αισθανόταν τίποτα γιατί ήταν στην ανυπαρξία. Φώναξε Πρίγκπα, το όνομα του και ήταν χαρούμενη που ήταν ζωντανή γιατί ξεγέλασε το θάνατο.
Έπειτα, είδε ένα συνάδελφο ότι αυτοκτόνησε αλλά έπειτα πίεσε τον εαυτό της να τον
δει ζωντανό για να ξεγελάσει πάλι το θάνατο. Ξύπνησε σφιγμένη. Ήθελε συζήτηση. Με αυτόν, με τον εαυτό της, με το χαρτί. Πιο πολύ με τον πρίγκηπα.
Είναι φυσιολογικό λέει στο διαδίκτυο, όταν έχετε άγχος να σφίγγεται το
σώμα σας. Ο πρίγκηπας πάλι, τα έκανε όλα αστεία. Τα παιδάκια, τα τερατάκια, τη
σοβαρή τους σχέση. Ήταν ωραίο που τα εξωτερίκευσε. Φοβόταν ότι
θα του τα πει και θα την έλεγε τρελή. Γιατί ήξερε είναι τρέλλες, άγχος
συνδυασμένο με φαντασία. Ήθελε κάποιος να την ακούσει. Αυτό την βοηθούσε και τη απελευθέρωνε. Επίσης, δεν της άρεσε η δοκιμαστική περίοδος που περνούσε κατά την οποία εξεταζόταν η συμβατότητά τους και μέτρο της είναι η
συχνότητα και η ένταση του κλάματος της καθώς και πόσο χρόνος θα της πάρει να το ξεπεράσει. Κατανοούσε ότι όταν
είναι υπερβολική και πολλή δραματική πρέπει να σταματάει. Λες να είναι η
ανησυχία που μεγεθύνει τα συναισθήματα. Τόσο καιρό έλεγε να πάω να δει τις
φίλες της και τώρα που κανόνισε ήθελε να κάθεται σπίτι μαζί του. Το
κάνει από το άγχος. Είναι ανάποδο. Ακόμα μέσα στο μυαλό της υπήρχε η σκέψη ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει στη ζωή, ότι θα την ποδοπατήσουν, ο έξω κόσμος. Τουλάχιστον το καταλάβαινε και προσπαθούσε να
σκεφτεί ότι αυτό είναι παράλογο, μία πεποίθηση που της εμφυτεύτηκε σαν
παιδί και την αντιμετώπιζε ως ενήλικο άτομο....Θέλει να βγει από την
καρδιά της το φως. Αυτό είναι πραγματικά.. </div>
</div>
Nastasya Filippovnahttp://www.blogger.com/profile/08286482779452403107noreply@blogger.com0