4 Ιανουαρίου - Ο πρίγκηπάς μου

4 Ιανουαρίου στην Αγία Πετρούπολη.

      Μαζί με το πρίγκηπά της, πάντα. Στο σπίτι του, δίπλα διπλά, πλάι στο τζάκι. Είναι από εκείνες τις ημέρες που δεν θες να είναι. Βροχερή και μουντή. Με λάσπες και στριμωγμένους ανθρώπους στους δρόμους. Με καροτσάκια με ψώνια στους δρόμος που ανησυχείς μην σου λερώσουν τα ρούχα. Γιατί δεν κοιτάει τα πρόσωπα τους, να δει αν είναι χαμογελαστά η σκυθρωπά, αν αναζητούν συντροφιά ή ονειρεύονται και την νοιάζει για τα λασπωμένα της μπατζάκια. Πηγαίνοντας να πάρει καφέ, πέρασε μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο με σιροπιαστά, μικρές μπουκίτσες γλύκας και έπειτα πήγε στην καφετέρια. Βγαίνοντας, έγραφε ένα σήμα see you tomorrow. Κόλπο διαφημιστικό σκέφτηκε.
      Είναι ήρεμη. Το βράδυ είδε εφιάλτες και σφίχτηκε. Είδε πώς πέθανε και ότι δεν αισθανόταν τίποτα γιατί ήταν στην ανυπαρξία. Φώναξε Πρίγκπα, το όνομα του και ήταν χαρούμενη που ήταν ζωντανή γιατί ξεγέλασε το θάνατο. Έπειτα, είδε ένα συνάδελφο ότι αυτοκτόνησε αλλά  έπειτα πίεσε τον εαυτό της να τον δει ζωντανό για να ξεγελάσει πάλι το θάνατο. Ξύπνησε σφιγμένη. Ήθελε συζήτηση. Με αυτόν, με τον εαυτό της, με το χαρτί. Πιο πολύ με τον πρίγκηπα. Είναι φυσιολογικό λέει στο διαδίκτυο, όταν έχετε άγχος να σφίγγεται το σώμα σας. Ο πρίγκηπας πάλι, τα έκανε όλα αστεία. Τα παιδάκια, τα τερατάκια, τη σοβαρή τους σχέση. Ήταν ωραίο που τα εξωτερίκευσε. Φοβόταν ότι θα του τα πει και θα την έλεγε τρελή. Γιατί ήξερε είναι τρέλλες, άγχος συνδυασμένο με φαντασία. Ήθελε κάποιος να την ακούσει. Αυτό την βοηθούσε και τη απελευθέρωνε. Επίσης, δεν της άρεσε η δοκιμαστική περίοδος που περνούσε κατά την οποία εξεταζόταν η συμβατότητά τους και μέτρο της είναι η συχνότητα και η ένταση του κλάματος της καθώς και πόσο χρόνος θα της πάρει να το ξεπεράσει. Κατανοούσε ότι όταν είναι υπερβολική και πολλή δραματική πρέπει να σταματάει. Λες να είναι η ανησυχία που μεγεθύνει τα συναισθήματα. Τόσο καιρό έλεγε να πάω να δει τις φίλες της και τώρα που κανόνισε ήθελε να κάθεται σπίτι μαζί του. Το κάνει από το άγχος. Είναι ανάποδο. Ακόμα μέσα στο μυαλό της υπήρχε η  σκέψη ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει στη ζωή, ότι θα την ποδοπατήσουν, ο έξω κόσμος. Τουλάχιστον το καταλάβαινε και προσπαθούσε να σκεφτεί ότι αυτό είναι παράλογο, μία πεποίθηση που της εμφυτεύτηκε σαν παιδί και την αντιμετώπιζε ως ενήλικο άτομο....Θέλει να βγει από την καρδιά της το φως. Αυτό είναι πραγματικά..