Αναρτήσεις

18 Ιανουαρίου - Είμαι σημαντική

      Σήμερα έγινε αυτό για το οποίο έλεγε η μαντάμ Μαρίνα. Η Μπριγκίττε είπε ότι η πριγκίπισσα  πιστεύει ότι μόνο η δική της δουλειά είναι σημαντική. Πράγματι έχω περάσει στον υπόλοιπο κόσμο ότι πιστεύω ότι η δουλειά μου είναι σημαντική. Βέβαια, το σχόλιο της κρύβει και ένα πικρόχολο σχόλιο εγωισμού, αλλά να σου πω δεν με νοιάζει.       Καταλαβαίνεις ότι για να καταλάβει ο άλλος ότι η δουλειά μου είναι σημαντική, σημαίνει ότι εγώ πιστεύω ότι η δική μου δουλειά είναι σημαντική; Ξέρεις εγώ πίστευα ότι όλα καλά, ουδείς αναντικατάστατος και όλοι οι άνθρωποι αξίζουν βάσει των παγκόσμιων δικαιωμάτων του ΟΗΕ και  ισότητα και ισοτιμία. Ότι όλοι αξίζουν το ίδιο. Αξίζουν όμως όλοι το ίδιο άραγε στον εργασιακό τομέα θ συγκεκριμένα; Εγώ δουλεύω, βάζω τα δυνατά μου και υπερβάλλω συχνά εαυτό, δίνω όλο μου το είναι. Και πιστεύω ότι για αυτό το λόγο η δουλειά μου είναι σημαντική. Βάζω όλες αυτές τις ιδιότητες. Το κάνουν  όλοι οι συνάδελφοι αυτό. Όχι.        Επειδή το πιστεύω αυτό, διε

7 Ιανουαρίου - Στόχοι: 2018

Ένας είναι ο μεγαλύτερος μου στόχος για αυτό το έτος. Να μην έχω υπερένταση. Ή αλλιώς με θετική διατύπωση, να μοιράζω την ενέργεια μου καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας.

6 Ιανουαρίου - Το σωσίβιο της καθημερινότητας

      Ξέρεις όταν μένεις μόνος και είσαι αντιμέτωπος με τις σκέψεις σου και τον εαυτό σου; όταν είσαι μόνος και χαλαρός. Ξέρεις η καθημερινότητα και καλύτερα η ρουτίνα φέρνει ένα πέπλο προστασίας σε όλες τις ανασφάλειες και τις ανησυχίες σου. Δεν χρειάζεται ούτε να πολυσκεφτείς, ούτε να προβληματιστείς. Comfortably numb. Κάνεις αυτά που έχεις συνηθίσει, αυτά που γνωρίζεις, ζεις την πεπατημένη και αισθάνεσαι ασφάλεια. Πρωτόγονη ανάγκη η ασφάλεια μας.       Αυτή η ρουτίνα, η ώρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι, πόσα λεπτά μπορείς να χουζουρέψεις, η πρώτη σου κίνηση, το πώς ανακατεύεις τον καφέ, πόση ώρα θα σου πάρει να ντυθείς, ο ίσιος δρόμος που ακολουθείς για τη δουλειά, η ίδια καλημέρα που λες στους συναδέλφους, η καρέκλα σου, ο τόνος της φωνής σου καθώς εξυπηρετείς, η ώρα που σχολάς, το ίδιο πιάτο που τρως κάθε μέρα, το ίδιο συναίσθημα στο τέλος της εργασιακής σου μέρας, οι ίδιες κινήσεις που κάνεις προτού κοιμηθείς, το καθιερωμένο τηλέφωνο με τους δικούς σου ανθρώπους, όλα αυτά που

4 Ιανουαρίου - Ο πρίγκηπάς μου

4 Ιανουαρίου στην Αγία Πετρούπολη.       Μαζί με το πρίγκηπά της, πάντα. Στο σπίτι του, δίπλα διπλά, πλάι στο τζάκι. Είναι από εκείνες τις ημέρες που δεν θες να είναι. Βροχερή και μουντή. Με λάσπες και στριμωγμένους ανθρώπους στους δρόμους. Με καροτσάκια με ψώνια στους δρόμος που ανησυχείς μην σου λερώσουν τα ρούχα. Γιατί δεν κοιτάει τα πρόσωπα τους, να δει αν είναι χαμογελαστά η σκυθρωπά, αν αναζητούν συντροφιά ή ονειρεύονται και την νοιάζει για τα λασπωμένα της μπατζάκια. Πηγαίνοντας να πάρει καφέ, πέρασε μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο με σιροπιαστά, μικρές μπουκίτσες γλύκας και έπειτα πήγε στην καφετέρια. Βγαίνοντας, έγραφε ένα σήμα see you tomorrow. Κόλπο διαφημιστικό σκέφτηκε.       Είναι ήρεμη. Το βράδυ είδε εφιάλτες και σφίχτηκε. Είδε πώς πέθανε και ότι δεν αισθανόταν τίποτα γιατί ήταν στην ανυπαρξία. Φώναξε Πρίγκπα, το όνομα του και ήταν χαρούμενη που ήταν ζωντανή γιατί ξεγέλασε το θάνατο. Έπειτα, είδε ένα συνάδελφο ότι αυτοκτόνησε αλλά  έπειτα πίεσε τον εαυτό τ